Seetha’s insistence on going to the forest
Valmiki Ramayana – Kanda 2 – Sarga 29
एतत् तु वचनम् श्रुत्वा सीता रामस्य दुह्खिता |
प्रसक्त अश्रु मुखी मन्दम् इदम् वचनम् अब्रवीत् || २-२९-१
ये त्वया कीर्तिता दोषा वने वस्तव्यताम् प्रति |
गुणान् इति एव तान् विद्धि तव स्नेह पुरः कृतान् || २-२९-२
मृगाः सिम्हा गजाश्चैव शार्दूलाः शरभास्तथा |
पक्षिणः सृमराश्चैव ये चान्ये वनचारिणः || २-२९-३
अदृष्टपूर्वरूपत्वात्सर्वे ते तव राघव |
रूपम् दृष्ट्वापसर्पेयुर्भये सर्वे हि बिभ्यति || २-२९-४
त्वया च सह गन्तव्यम् मया गुरु जन आज्ञया |
त्वद् वियोगेन मे राम त्यक्तव्यम् इह जीवितम् || २-२९-५
न च माम् त्वत् समीपस्थम् अपि शक्नोति राघव |
सुराणाम् ईश्वरः शक्रः प्रधर्षयितुम् ओजसा || २-२९-६
पति हीना तु या नारी न सा शक्ष्यति जीवितुम् |
कामम् एवम् विधम् राम त्वया मम विदर्शितम् || २-२९-७
अथ च अपि महा प्राज्ञ ब्राह्मणानाम् मया श्रुतम् |
पुरा पितृ गृहे सत्यम् वस्तव्यम् किल मे वने || २-२९-८
लक्षणिभ्यो द्विजातिभ्यः श्रुत्वा अहम् वचनम् गृहे |
वन वास कृत उत्साहा नित्यम् एव महा बल || २-२९-९
आदेशो वन वासस्य प्राप्तव्यः स मया किल |
सा त्वया सह तत्र अहम् यास्यामि प्रिय न अन्यथा || २-२९-१०
कृत आदेशा भविष्यामि गमिष्यामि सह त्वया |
कालः च अयम् समुत्पन्नः सत्य वाग् भवतु द्विजः || २-२९-११
वन वासे हि जानामि दुह्खानि बहुधा किल |
प्राप्यन्ते नियतम् वीर पुरुषैः अकृत आत्मभिः || २-२९-१२
कन्यया च पितुर् गेहे वन वासः श्रुतः मया
भिक्षिण्याः साधु वृत्ताया मम मातुर् इह अग्रतः || २-२९-१३
प्रसादितः च वै पूर्वम् त्वम् वै बहु विधम् प्रभो |
गमनम् वन वासस्य कान्क्षितम् हि सह त्वया || २-२९-१४
कृत क्षणा अहम् भद्रम् ते गमनम् प्रति राघव |
वन वासस्य शूरस्य चर्या हि मम रोचते || २-२९-१५
शुद्ध आत्मन् प्रेम भावाद्द् हि भविष्यामि विकल्मषा |
भर्तारम् अनुगच्चन्ती भर्ता हि मम दैवतम् || २-२९-१६
प्रेत्य भावे अपि कल्याणः सम्गमः मे सह त्वया |
श्रुतिर् हि श्रूयते पुण्या ब्राह्मणानाम् यशस्विनाम् || २-२९-१७
इह लोके च पितृभिर् या स्त्री यस्य महा मते |
अद्भिर् दत्ता स्वधर्मेण प्रेत्य भावे अपि तस्य सा || २-२९-१८
एवम् अस्मात् स्वकाम् नारीम् सुवृत्ताम् हि पति व्रताम् |
न अभिरोचयसे नेतुम् त्वम् माम् केन इह हेतुना || २-२९-१९
भक्ताम् पति व्रताम् दीनाम् माम् समाम् सुख दुह्खयोह् |
नेतुम् अर्हसि काकुत्स्थ समान सुख दुह्खिनीम् || २-२९-२०
यदि माम् दुह्खिताम् एवम् वनम् नेतुम् न च इच्चसि |
विषम् अग्निम् जलम् वा अहम् आस्थास्ये मृत्यु कारणात् || २-२९-२१
एवम् बहु विधम् तम् सा याचते गमनम् प्रति |
न अनुमेने महा बाहुस् ताम् नेतुम् विजनम् वनम् || २-२९-२२
एवम् उक्ता तु सा चिन्ताम् मैथिली समुपागता |
स्नापयन्ती इव गाम् उष्णैः अश्रुभिर् नयन च्युतैः || २-२९-२३
चिन्तयन्तीम् तथा ताम् तु निवर्तयितुम् आत्मवान् |
ताम्रोष्ठीं स तदा सीताम् काकुत्स्थो बह्व् असान्त्वयत् || २-२९-२४
|| इति वाल्मीकि रामायणे आदि काव्ये अयोध्य काण्डे एकोन त्रिंशः सर्गः ||
